Ο πατέρας μου με περασμένα τα 82 του χρόνια τον τελευταίο χρόνο για λόγους υγείας δεν πολύ-κυκλοφορούσε εκτός σπιτιού. Αλλά επειδή το μυαλό του ήταν πάντα σε πλήρη νηφαλιότητα, παρακολουθούσε όλες τις ειδήσεις στην τηλεόραση και όλες τις πολιτικές συζητήσεις έτσι είχε άποψη για όλα...
Τον είχα δει δυο - τρεις φορές να δακρύζει όταν παρακολουθούσε το απογευματινό δελτίο ειδήσεων, (ήταν η ώρα που συνήθως τον επισκεπτόμουν γυρίζοντας από την δουλειά μου).
Την πρώτη φορά νόμισα ότι κάποιο πρόβλημα θα υπάρχει με το μάτι του και δεν του είπα τίποτα απλά τον παρακολουθούσα να σκουπίζει διακριτικά τα μάτια του.
Την επόμενη φορά που παρατήρησα το ίδιο τον ρώτησα αν πονάει κάπου και μου απάντησε αρνητικά, την τρίτη φορά που αντιλήφτηκα να κυλάει δάκρυ από τα μάτια του τον ρώτησα ευθέως. Τι έχει το μάτι σου γιατί δακρύζεις ?
Δίστασε λίγο να μου απαντήσει και στο τέλος μου είπε:
"Στεναχωριέμαι για τους νέους. Πως θα ζήσουν αυτά τα παιδιά? Άρχισαν πάλι να φεύγουν μετανάστες."
Άνθρωπος της βιοπάλης και ο ίδιος, είχε δοκιμάσει στα νιάτα του την εμπειρία της μετανάστευσης και ήξερε καλύτερα από εμάς τι σημαίνει αυτό. Γιατί (όπως και να το κάνουμε) είτε σαν εργάτης πας είτε σαν νέος πτυχιούχος ο μετανάστης είναι μετανάστης.
Τις τελευταίες μέρες της ζωής του τα γηρατειά και η αρρώστια τον καθήλωσαν στο κρεβάτι, επειδή το μυαλό δούλευε ολόσωστα του βάζαμε πότε- πότε να βλέπει αθλητικά ή ειδήσεις.
Ένα απόγευμα η τηλεόραση είχε ειδήσεις, εκείνος φαινόταν ότι δεν είχε πολύ όρεξη για τηλεόραση, αλλά εμείς θεωρούσαμε ότι έτσι του δίναμε την εντύπωση ότι έχει καιρό μπροστά του…
Ο πατέρας μου ήταν ξαπλωμένος με τα μάτια κλειστά, η τηλεόραση απέναντι του ήταν ανοιχτή και έδειχνε έναν Υπουργό της κυβέρνησης Παπαδήμου (δεν έχει σημασία ποιος ήταν, όλοι ίδιοι είναι) μιλούσε για επερχόμενες εκλογές.
Τότε ο πατέρας μου άνοιξε έντονα τα μάτια του, σηκώσε ψηλά το χέρι του, και τεντώνει με όση δύναμη μπορούσε τα πέντε δάχτυλα της παλάμης του… Χαιρέτησε τον Υπουργό όπως τους χαιρετούν αρκετοί μαθητές τον τελευταίο καιρό στις παρελάσεις!
Εμείς μείναμε άφωνοι να κοιτάει ο ένας τον άλλο, τότε ο γιός μου σπάει την σιωπή και μου λέει "Μαμά ο παππούς ψήφισε.."!
Μετά από δύο ημέρες μας άφησε...
Είχε ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο...
Άνηκε στους χιλιάδες Έλληνες που δεν ήταν κομματικοποιημένος, δεν πήγαινε σε πορείες, δεν απεργούσε, η μόνη του πολιτική πράξη ήταν κάθε τέσσερα χρόνια που ψήφιζε ανελλιπώς.
Πριν δύο χρόνια που είχε αρχίσει να έχει κινητικά προβλήματα προσπαθήσαμε να τον πείσουμε να μην ταλαιπωρείται στην ηλικία του για να ψηφίσει, αφού και ο νόμος του το επιτρέπει, εκείνος επέμενε το θεωρούσε καθήκον του.
Έτσι και τώρα ψήφισε και έφυγε.
Email από Αναγνώστη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.