Ο μύθος των 600 δισ. δολαρίων που δεν θα έρθουν ποτέ

Της Μαριλης Mαργωμενου

«Εξακόσια δισ. δολάρια!». Δεν μπορεί να μην την έχετε ακούσει την ιστορία. Είτε μπήκατε σε ταξί χθες, είτε σε λεωφορείο, είτε πήγατε για τσιγάρα στο περίπτερο, κάποιος δίπλα σας θα το συζητούσε. «Εξακόσια δισ. δολάρια, για την Ελλάδα. Τα έχουν έτοιμα να μας τα δώσουν σου λέω!». Πρώτη φορά το άκουσα περιμένοντας το λεωφορείο. «Και ο Βλάσσης Τσάκας για τον Παναθηναϊκό είχε έτοιμο τον Ροναλντίνιο!», ήταν η απάντηση που ξεκίνησε το χάχανο στη στάση. Αλλά, βέβαια, ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν και οι δύο υποθέσεις, εκείνη του ανεπανάληπτου Τσάκα με τις κελεμπίες που είχαν το τριφύλλι στην ούγια, και η τωρινή του ευεργέτη απ’ τον Καναδά με τα 600 δισ. θα έχουν τελικά την κατάληξη που παραδοσιακά αρμόζει στις φαρσοκωμωδίες. Προς το παρόν, το κοινό τους στοιχείο είναι ένα: πως ανήκουν στη σπάνια κατηγορία ιστοριών που ακόμα και χωρίς τη βοήθεια του Iντερνετ μπορούν μέσα σε μισή μέρα να γίνουν viral.

Ισως γι’ αυτό η «END», δηλαδή η οργάνωση «End National Debt», που προτίθεται να μας περιθάλψει, μπορεί να έχει έτοιμα τα 600 δισ. για τη σωτηρία μας, δεν φρόντισε όμως να αποκτήσει ούτε σελίδα στο Ιντερνετ ούτε γραφεία ούτε τηλέφωνο επικοινωνίας. Εδώ και μερικές ημέρες, οι εκπρόσωποί της, ο δρ Μανόλης Λαμπράκης, γιατρός εξ Αμερικής και ο Γ. Παπαδάκης, ο νομικός σύμβουλος του φιλάνθρωπου μεγιστάνα Αρτέμη Σώρρα που θα ξεπαραδιαστεί για την ευζωία μας, σαρώνουν τα κανάλια και τη λογική μας. Ο δημοσιογράφος απ’ το κανάλι της Κρήτης πρέπει να ζορίστηκε πολύ για να μη γελάσει: «Είχατε πει πως στις 12 Σεπτεμβρίου θα εξαγοράσετε το ελληνικό χρέος, αλλά πέρασε η μέρα και δεν κάνατε απολύτως τίποτα», είπε στον δρα Λαμπράκη. «Μάλιστα!», απάντησε εκείνος τινάζοντας το κορακί μαλλί του και δηλώνοντας έτσι την ανωτερότητα της αμερικανικής μπογιάς. «Δεν κάναμε τίποτα, γιατί εκείνη τη μέρα το γερμανικό δικαστήριο αποφάσισε την περαιτέρω χρηματοδότηση της Ελλάδας. Και η απόφαση του δικαστηρίου ήταν ευνοϊκή για την Ελλάδα, ακριβώς επειδή εμείς παρενέβημεν!».

«Το θέμα είναι να προλάβουμε την παράνοια», λέει ο Αδωνις Γεωργιάδης επισημαίνοντας τη σουρεαλιστική αύρα που αποπνέει το εγχείρημα της END. «Γιατί κινδυνεύουμε να ακούσουμε απ’ τους πολίτες ατάκες όπως “τι τα θέλετε τα μέτρα; Αφού δίνουν οι ομογενείς τα λεφτά!”». Ως πρόεδρος της επιτροπής Απόδημου Ελληνισμού, ο Αδ. Γεωργιάδης πριν βγει στα κανάλια να καταγγείλει την υπόθεση, έκανε τη σχετική έρευνα. «Επικοινώνησα με το ΣΑΕ της Αμερικής και του Καναδά, και με την ομογένεια στη Νέα Υόρκη», λέει, «αλλά κανείς εκεί δεν έχει ούτε καν ακουστά τον Αρτέμιο Σώρρα. Τους είναι παντελώς άγνωστος». Οσο για τον γιατρό Μ. Λαμπράκη... ο ίδιος παραδέχεται πως παλιότερα καταδικάστηκε στην Αμερική για φοροδιαφυγή και τιμωρήθηκε με ποινή φυλάκισης και κοινωνική εργασία. Αυτό όμως καθόλου δεν τον πτοεί τώρα που θέλει να σώσει την Ελλάδα απ’ τη χρεοκοπία. Αλλά κι αν τελικά δεν τα καταφέρει με τη χρεοκοπία, με παραστάσεις σαν εκείνη που έδωσε πριν από τέσσερις μέρες στο President, έχει μεγάλες πιθανότητες τουλάχιστον να σώσει το έθνος μας απ’ τη μελαγχολία.

Ηταν την Κυριακή το πρωί που έλαβε χώρα στο ξενοδοχείο η μεγάλη της END συνάντηση. Μπροστά σε ένα εκστατικό πλήθος τριακοσίων τουλάχιστον υπερηλίκων, ο άνθρωπος που παρουσιάστηκε ως Αρτέμης Σώρρας, δηλαδή ένας παχουλός κυριούλης χωρίς γραβάτα, φώναξε εορταστικά «χαιρετίζω όλους τους ελεύθερους Ελληνες!». Αφού κόπασε το χειροκρότημα των παππούδων, ο δρ Λαμπράκης ξεκίνησε να διαβάζει εκκλησιαστικά κείμενα, ρωτώντας κάθε τόσο γιατί οι άνθρωποι έχτισαν τη Βαβέλ, και γιατί τώρα ζητούν να φτάσουν τον Θεό. Αμέσως μετά ένας ιερωμένος σηκώθηκε απρόκλητα και ούρλιαξε «εδώ έπρεπε να ήταν σήμερα όλο το υπουργικό συμβούλιο της Ελλάδας!», οπότε ένας αφιονισμένος γέροντας δεν κρατήθηκε άλλο: τινάχτηκε απ’ τη θέση του και με φωνή βραχνή απ’ τη συγκίνηση φώναξε «μπράβο σου! Μπράβο παππά!». Και κάπως έτσι ήρθε το τέλος και όλοι τους αποχώρησαν ευτυχισμένοι που η Ελλάδα θα σωθεί και θα τους δοξάζει. Δηλαδή, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ηταν, όπως λένε στις ταινίες, ένα «happy END»...