Στάνες και ξινοτύρια

Ο καθένας μας έχει ένα όραμα για τον Τόπο του. Άλλος θέλει να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας με την δημιουργία εργοστασίων, άλλος θέλει να δημιουργηθούν να επανδρωθούν οι δημόσιες υπηρεσίες με προσωπικό και να διορίζονται τα δικά μας παιδιά, άλλος θέλει να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας μέσα από τον Τουρισμό, άλλος προσπαθεί να δει ένα καλύτερο αύριο ασχολούμενος με τον πρωτογενή τομέα με νέες καλλιέργειες κλπ

  Εγώ και αρκετοί φίλοι μου που τα συζητάμε κάπου-κάπου ζούμε με τον εξής φόβο. Μην καταντήσουμε σαν ορισμένα χωριά της Δωρίδας, όπου: 

Περπατάς στους δρόμους το χειμώνα και δεν συναντάς άνθρωπο. Κάπου κάπου κανένα μαγαζάκι ανοιχτό με τον καταστηματάρχη μισοκοιμάμενο πίσω από τον πάγκο να βλέπει τηλεόραση. 

Οδηγείς στον δρόμο και να σκέφτεσαι μην τρακάρεις με κανένα γελάδι το οποίο θεωρεί το δρόμο κρεβάτι του λόγω της θερμότητας της ασφάλτου. Άσε που τώρα τελευταία έμαθα ότι τα μαντρώνουν στις αυλές των σχολείων και στις εκκλησίες για να αποφεύγονται τα ατυχήματα.

Θεωρείς ότι η μέρα τελειώνει με το κλείσιμο των Δημοσίων Υπηρεσιών των οποίων το προσωπικό όπου φύγει-φύγει.

Έχεις δημιουργήσει μιά κρατικοδίαιτη κοινωνία με επιδοτήσεις και κάθε λογής επίδοματα και περιμένεις να πας μπροστά

Ναι δεν έχω τίποτε κοινό μαζί τους και δεν θέλω να γίνω σας αυτούς. Θέλω να δημιουργήσω το δικό μου μέλλον το οποίο θα στηρίζεται κατά κύριο λόγο στον τουρισμό και όχι σε στάνες και ξινοτύρια. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να διαθέτει δημόσιο χρήμα σε κλειστά σχολεία και ακατοίκητα χωριά και να μην γίνονται έργα στην παραλιακή ζώνη όπου διαβιεί το 70% των μόνιμων κατοίκων. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα σώνει και καλά να με τραβάει στα όρη και στα άγρια βουνά προκειμένου να εξυπηρετεί μικροκομματικά συμφέροντα. Τέλος αυτή η εποχή.  Και δεν αναγκάζω κανέναν να με ακολουθήσει. Σε όποιον αρέσουν οι στάνες και τα ξινοτύρια ας καθίσει εκεί που κάθεται. Οι κόσμοι μας είναι διαφορετικοί είτε το θέλουν είτε όχι