Η ανθυγιεινή πλευρά της τηλεόρασης – εφιάλτης στο κανάλι με τον Άδωνι.

Ήταν πολύ νωρίς το πρωί, όταν έβλεπα στον ύπνο μου ότι ήμουν μικρό σχολιαρόπαιδο και με μια παρέα συμμαθητών μου, παίζαμε μπάλα στην παλιά μου γειτονιά. Απο ένα άτσαλο σουτ, έσπασε το τζάμι του σπιτιού το οποίο βρισκόταν κατά ένα περίεργο τρόπο….. μέσα στο γήπεδο. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έγινε, βγήκε έξω μια περίεργη κυρία με κάπως ανδρικό πρόσωπο και κούρεμα, με μια σπαστική λεπτή φωνή και άρχισε να φωνάζει αλλά μόνο σε μένα, λες και δεν βρισκόταν άλλος τριγύρω. Αυτή η κυρία φορούσε μία μεταξωτή ροζ ρόμπα, τα χείλη της ήταν βαμμένα έντονα κόκκινα και είχε στερεώσει στα κοντά της μαλλιά μεγάλα κίτρινα ρόλει. Η φάτσα της μου θύμιζε κάποιου άνδρα, μάλιστα βουλευτή που είχα δει αρκετές φορές στην τηλεόραση αλλά δεν μπορούσα τη δεδομένη στιγμή να θυμηθώ ποιος. Μόνο που η ταχύτητα ομιλίας της ήταν εξωφρενική.

Με έκραζε με τέτοια ορμή και ένταση που νόμιζα ότι μιλούσε κάποια άλλη γλώσσα. Είχα μέσα μου μια πολύ βαθιά επιθυμία να την κάνω να σταματήσει, αλλά όσο και αν προσπάθησα φωνή δεν έβγαινε απο μέσα μου. Προσπάθησα με κινήσεις να της πω ότι δεν είναι δικό μου το φταίξιμο, να μη φωνάζει μόνο σε μένα και ότι στην τελική ήταν και δικό της σφάλμα που πήγε και έκτισε το σπίτι της στη μέση του γηπέδου αλλά εκείνη σα να μην υπήρχα, έδινε όλο και περισσότερη ένταση στη φωνή της και συνέχισε να μιλάει όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο έντονα, πλησιάζοντας με μέχρι που έφτασε σε απόσταση αναπνοής και νόμιζα ότι θα σπάσει το τύμπανό μου ώσπου….

Πετάχτηκα πάνω σαν ελατήριο που βγαίνει μέσα απο τρύπιο στρώμα. Η μπλούζα μου είχε γίνει μούσκεμα απο τον ιδρώτα, ένιωθα την ανάσα μου βαριά και το στόμα μου τελείως ξερό. Απέναντι μου η τηλεόραση που είχε ξεμείνει ανοικτή όλο το βράδυ έδειχνε μία πρωινή εκπομπή απο εκείνες που αρχίζουν τόσο νωρίς που αναρωτιέσαι τι ώρα χρειάζεται να ξυπνούν οι παρουσιαστές της. Σε αυτή ήταν δύο άντρες. Ο ένας καραφλός και ο άλλος με μαλλιά και είχαν δυο καλεσμένους απο αντίπαλα πολιτικά κόμματα έναν νέο και έναν γέρο. Τη συγκεκριμένη στιγμή μιλούσε ο ένας απο τους δύο, ο νέος, ο οποίος είχε την φάτσα της κυρίας μέσα στον εφιάλτη μου. Λές και είχε καταπιεί χαλασμένη παιδική κούκλα επαναλάμβανε κάτι προς όλους με τέτοιο τρόπο και ταχύτητα, που οι υπόλοιποι προσπαθούσαν μάλλον να καταλάβουν τι λέει, γιατί τον κοίταζαν αποχαυνωμένοι και ανίκανοι να αντιδράσουν. <<Σας λέω ότι ο καινούργιος νόμος για τα φάρμακα θα ωφελήσει τον Ελληνικό λαό που τόσες θυσίες έχει κάνει σε αυτή την κρίση. Εσείς δε θέλετε να ωφελήσουμε τον Ελληνικό λαό; Όχι πείτε μου δε θέλετε να βοηθήσετε τον Ελληνικό λαό;>>

Πήρα δυο βαθιές ανάσες σηκώθηκα, έριξα νερό στο πρόσωπό μου άλλαξα και ξάπλωσα. Ο έντονος πυρετός που με είχε κυριεύσει της τελευταίες μέρες δεν έλεγε να υποχωρήσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν είμαι αναγκασμένος να κλειστώ στο σπίτι, τηλεόραση αποτελεί την μοναδική παρηγοριά μου. Όμως το να ακούω τον Άδωνι να μιλάει, ξέρω ότι το μόνο που θα καταφέρει είναι να χειροτερεύσει τον πυρετό μου. Αλλάζω κανάλι λοιπόν και βάζω Mega για να ξεφύγω. Βέβαια και το MEGA κουβέντα είχε αλλά τουλάχιστον δεν είχε τον υπουργό παιδίας οπότε μπορούσα να χαζέψω χωρίς να είναι επικίνδυνο και για τον υγεία μου.

Σε λίγο, με πήρε πάλι ένας γλυκός ύπνος ταξιδεύοντας με στην μοναδική ονειρική διάσταση. Βρισκόμουν σε ένα πανέμορφο λιβάδι και περπατούσα αμέριμνος. Ένα απαλό δροσερό αεράκι χάιδευε απαλά το πρόσωπό μου και το απολάμβανα εισπνέοντας βαθιά, με έναν ήλιο δυνατό που στόλιζε δίνοντας απλόχερα το φως του στην καταπράσινη φύση. Ήταν τόσο όμορφα, νόμιζα ότι βρισκόμουν στον παράδεισο. Το σκηνικό στολίστηκε και με την παρουσία μιας γυναίκας. Την έβλεπα απο μακριά να πλησιάζει, με ένα αισθησιακό και πολλά υποσχόμενο περπάτημα προς εμένα φορώντας ένα άσπρο απαλό φόρεμα και τα μαλλιά της ήταν μαύρα και πολύ μακριά. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα και τα πόδια μου απέκτησαν φτερά και πετούσαν προς το μέρος της. Όταν την έφτασα είχε γυρισμένο το πρόσωπό της και προσπάθησα περιφερόμενος γύρω της να το δω.

Αλλά εκείνη δε με άφηνε. Αυτό εξελίχτηκε σε παιχνίδι. Όσο προσπαθούσα, τόσο εκείνη κρυβόταν. Σε λίγο μια φωνή με την μορφή κρεσέντο εμφανίστηκε απο το πουθενά εισβάλοντας παράφωνα στο σκηνικό αλλά δεν της έδωσα σημασία, γιατί είχα αγωνία να δω το πρόσωπο της γυναίκας συνεχίζοντας το περίεργο ερωτικό παιχνίδι μας. Όταν η φωνή δυνάμωσε αρκετά αναγνώρισα την ταυτότητά της. Πάγωσα. Δεν είναι δυνατόν. Κοίταξα το χώρο δίπλα μου. Δεν υπήρχε κανείς. Μετά ένα επαναλαμβανόμενο <<θα με αφήσεις να μιλήσω; Θα με αφήσεις επιτέλους να μιλήσω; >> χτύπησε απανωτά βιάζοντας την ακουστική μου. Μα απο πού προέρχεται; << Άκουσε λίγο αυτό που έχω να σου πω; Θα με αφήσεις να μιλήσω;>> Έγινε πιο έντονη λες ερχόταν απο πίσω μου. Πίσω μου; Έστρεψα το κεφάλι μου προς αυτήν. Έφαγα φρίκη. Είχε στραμμένο το πρόσωπο της πλέον προς εμένα αλλά αυτό που είδα ήταν εφιαλτικό. Η ίδια κοπέλα με το ίδιο φόρεμα, με το πρόσωπο όμως του πριξαρχίδη Άδωνι.

Μα δεν είναι δυνατόν. Πετάχτηκα πάλι απο το κρεβάτι μου σα τρομαγμένη ακρίδα που βγαίνει απο κήπο που έχει εισβάλει κουρευτική μηχανή. Μα τι γίνεται απο που ακούγεται αυτή η φωνή; Η τηλεόραση ήταν ανοικτή ακόμα στο κανάλι με την εκπομπή του MEGA το αχτύπητα δίδυμο . Μα αυτός δεν είναι ο…; Ο Άδωνις. Θεέ μου τί έγινε; Πότε πρόλαβε να φύγει απο το ένα κανάλι και να πάει στο άλλο; Έπιασα το κεφάλι μου το οποίο είχε τη θερμοκρασία ματιού κουζίνας Ο πυρετός μου είχε ανέβει σίγουρα. Έκλεισα πανικόβλητος την τηλεόραση. Θεέ μου! σκέφτηκα, όσο ακούω αυτή τη σπαστική φωνή, τόσο χειρότερα γίνομαι. Λίγη ώρα αργότερα ένιωθα ήδη καλύτερα. Ανακουφισμένος και χαλαρός βρισκόμουν στο κρεβάτι μου σκεφτόμενος το κακό που πήγα να πάθω με τον αναθεματισμένο τον βουλευτή που πηγαίνει απο κανάλι σε κανάλι με ταχύτητα τέτοια που σπάει τον φράγμα του ήχου της βλακείας. Δεν ήθελα να ξανανοίξω τηλεόραση, φοβόμουν. Άσε με κάτω τώρα!

Να μου εμφανιστεί πάλι κανένας Άδωνις και να ψοφήσω; Θα ανοίξω ραδιόφωνο. Έπιασα έναν σταθμό που είχε ένα τραγούδι που μου άρεσε. Μέχρι να το ακούσω με ξαναπήρε ο ύπνος. Βρέθηκα σε μία συναυλία κλασικής μουσικής. Η ορχήστρα βρισκόταν πάρα πολύ μακριά και η μουσική δεν ακουγόταν ευδιάκριτα. Έψαξα και βρήκα μία σκάλα και άρχισα να κατεβαίνω προκειμένου να πλησιάσω. Όσο περισσότερο πλησίαζα τόσο περισσότερο απομακρυνόταν. Ένιωθα να ζαλίζομαι καθώς κατέβαινα τους αμέτρητους ορόφους από αυτή την κυκλική σκάλα. Όταν έφτασα στον όροφο που δεν υπήρχε πλέον άλλο παρακάτω , οι μουσικοί και η ορχήστρα είχαν εξαφανιστεί. Βρισκόμουν πλέον απέναντι απο μία σκηνή γεμάτη μουσικά όργανα σκεπασμένα με εφημερίδες, που έδειχναν γυμνόστηθες γυναίκες και διάσημους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Τριγύρω ακουγόταν ένα τραγούδι σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, που συνδύαζε ανατολίτικο ρυθμό με αντιαισθητικούς ποπ ήχους και μία άχρωμη φωνή να σουλατσάρει άκομψα ανάμεσα απο τις νότες, μιλώντας για μια γκόμενα που απο τότε που έφυγε έχασε γενικά τον μπούσουλα. Εντάξει, το σκηνικό ήταν εφιαλτικό, αλλά τουλάχιστον δεν είχε Άδωνι και αυτό από μόνο του μου έδινε ένα τόνο αισιοδοξίας ότι μπορεί και να βρω μια λύση.

Έναν τρόπο να σταματήσω αυτή την άθλια μουσική να βγώ απο αυτόν τον αισθητικό εφιάλτη. Μετά κάπως άκομψα η μουσική σταμάτησε και άκουσα μια γνώριμη δημοσιογραφική φωνή ,που έχει αναθρέψει ειδησεογραφικά γενιές και γενιές. Τον άκουσα να λεει κάτι για αληθινό ραδιόφωνο και για κάποια κούκλα και αγάπη που βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Μα καλά αυτός δεν είναι παντρεμένος; Μετά όμως είπε κάτι που δεν το άντεξα. <<Πάμε να μιλήσουμε τώρα με τον βουλευτή Κύρίο Άδωνι ..... >>

Δεν πρόλαβα να ακούσω το επώνυμο γιατί έπαθα σύγκρυο. Υπάρχει και άλλος με αυτό το όνομα; Μετά όμως τον άκουσα να καλησπερίζει τον παρουσιαστή και να αρχίζει να μιλάει. Με έπιασε πανικός. Δεν είναι δυνατόν. Θέλω να φύγω απο εδώ. Ας με βοήθήσει κάποιος. Δεν υπήρχε καμιά έξοδος κανένα παράθυρο; Άρχισα να ασφυκτιώ ένιωσα να πνίγομαι. Ώσπου. Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μου σαν πύραυλος που βγαίνει απο τη γήινη ατμόσφαιρα. Η ανάσα μου ήταν βαριά , τα μάτια μου αδυνατούσα να τα ανοίξω και το κεφάλι μου ψηνόταν σαν ηλεκτρικό σίδερο. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν ότι άκουγα τη φωνή του Άδωνι. Μα πως αφού την τηλεόραση την είχα κλείσει. Από που; Απο το ραδιόφωνο; Μη μου πεις; Έσπευσα να αλλάξω σταθμό . Όμως όποιον σταθμό και να έπιανα πάντα άκουγα την ίδια σπαστική φωνή του Άδωνη. Πάτουσα το κουμπί για να το κλείσω. Κανένα αποτέλεσμα. Η ίδια σπαστική φωνή.

Έπιασα το καλώδιο τραβώντας με ένταση την πρίζα απο την υποδοχή. Η φωνή συνέχιζε. <<Ακούστε με κύριε Χατζηνικολάου.Θέλουμε να μείνουμα στα ίδια και να μην αλλάξει τίποτα; Θέλουμε ή δε θέλουμε να αλλάξουμε. Οπότε συμφωνείτε ότι πρέπει να κάνουμε αλλαγές.>> Έπιασε το ραδιόφωνο και το πέταξα στον τοίχο διαλύοντάς το. << Αν δεν θέλουμε να γίνουμε Κίνα και Κούβα, πρέπει δυστυχώς να κόψουμε μισθούς και συντάξεις, να κλείσουμε νοσοκομεία αν χρειαστεί!!>> Δεν σταματούσε με τίποτα. Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μου και με το κεφάλι και την ορμή οδοστρωτήρα άρχισα να το πατάω επάνω στο ήδη διαλυμένο ραδιόφωνο. << Πρέπει να περάσει ο νόμος για τα φάρμακα γιατί αυτό ωφελεί τον Ελληνικό λαό. Εσείς δε θέλετε να ωφεληθεί ο κόσμος;>> Θεέ μου το ραδιόφωνο είχε γίνει κομμάτια αλλά η φωνή συνέχιζε. Άρχισα να ουρλιάζω με ένταση ώσπου.

Άνοιξα με δυσκολία τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση και ο πυρετός θα πρέπει να είχε ξεπεράσει τα 40. Δίπλα μου το ραδιόφωνο εξακολουθούσε να έχει την κουβέντα του Άδωνι με τον Χατζηνικολάου. Με κλειστά τα μάτια το έκλεισα και αυτή τη φορά ευτυχώς υπάκουσε. Όμως πλέον δεν ένιωθα καθόλου καλά. Η ανάσα μου έκαιγε σαν πύρινη φλόγα και το σώμα μου παράλυτο απο άκρη σε άκρη. Έπρεπε να καλέσω ασθενοφόρο. Το κατάφερα με δύσκολία και ευτυχώς ήρθαν γρήγορα. Μώλις μισή ώρα μετά. Καθώς πηγαίναμε στο νοσοκομείο ο οδηγός άκουγε Χατζηνικολάου ο οποίος δυστυχώς ακόμα μιλούσε με τον Άδωνι. Το χειρότερο όμως ήταν ότι το είχε πολύ δυνατά. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη δεν μπορούσα καν να του ζητήσω να το χαμηλώσει. Ένιωθα τον εαυτό μου να χάνεται και τους τραυματιοφορείς να προσπαθούν να με συνεφέρουν. Μετά πάλι το σκοτάδι. Όταν ξύπνησα βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Δίπλα μου ήταν ένας παπούλης που χάζευε τηλεόραση. Πιάσαμε κουβέντα. Μου είπε ότι παραμιλούσα συνέχεια στον ύπνο μου και φώναζα διαρκώς << Όχι άλλο Άδωνι. Όχι άλλο Άδωνι.>>

Μάλλον σου αρέσει ο Πανούσης μου είπε γιατί λέει το ίδιο για τον Νταλάρα. Μετά άρχισε να λέει ατάκες του Πανούση για τον Νταλάρα και γελούσε μόνος του. Ένιωθα ήδη λίγο καλύτερα αλλά το γεγονός ότι είχα απέναντί μου μία τηλεόραση ανοικτή στις ειδήσεις μου είχε προκαλέσει ανασφάλεια. Ένας παρουσιαστής ειδήσεων, πάντα αποτελεί κίνδυνο να καλέσει τον Άδωνι. Έτρεμα στην ιδέα να γίνει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς όμως σε λίγο την έκλεισε και έτσι ο κίνδυνος απομακρύνθηκε. Λίγο αργότερα άρχισα να νιώθω καλύτερα. Αφέθηκα σε αυτή την κατάσταση που ήμουν μιας και πλέον δεν υπήρχε κάποιο μέσω ενημέρωσης ανοικτό το οποίο να ενέχει κίνδυνο να καλέσει αυτόν τον σπασαρχίδι.

Έτσι με πήρε ο ύπνος. Βρέθηκα σε μία αίθουσα που έμοιαζε με κάποια δημόσια υπηρεσία. Στις άκρες της αίθουσας υπήρχαν γκισέδες απο αυτά που εξυπηρετούν κόσμο και κρατούσα έναν φάκελο στα χέρια μου. Ήξερα ότι έπρεπε να πάω να παραδώσω κάποια χαρτιά κάπου και άρχισα να γυροφέρνω αλλά παντού έβλεπα σκυμμένα κεφάλια που δεν μου έδιναν σημασία. Στο πλάι απο τον τελευταίο γκισέ υπήρχε μία άσπρη πόρτα την οποία και άνοιξα και βρήκα άλλη μια πόρτα την οποία άνοιξα και αυτή και μετά υπήρχε άλλη πόρτα. Όσες πόρτες και να άνοιγα τόσες καινούργιες μου εμφανίζονταν. Ώσπου βρέθηκα σε έναν χώρο που έμοιαζε με την βουλή. Επάνω στο έδρανο των ομιλητών υπήρχε ένας κουστουμαρισμένος άνθρωπος που ετοιμαζόταν να μιλήσει. Έψαχνε και αυτός τα χαρτιά του και φαινόταν ιδιαίτερα εκνευρισμένος. Σήκωσα το χέρι μου για να μου δώσει σημασία. Όταν με είδε μου είπε <<τα έφερες τα χαρτια; Τα έφερες τα χαρτιά; Άσε με τώρα βρε παιδί μου τα έφερες τα χαρτιά;>> Με έπιασε κρύος ιδώτας. Η φωνή ήταν η ίδια που με είχε φέρει σε αυτή την κατάσταση. Ο Άδωνης; Σκέφτηκα δεν είναι δυνατόν!!! Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μου σαν σφαίρα που φεύγει απο κάννη. Κοίταξα τρομαγμένος γύρω μου για να βρώ κάποια ανοικτή τηλεόραση ή ραδιόφωνο. Τίποτα. Όλα τα επικίνδυνα μέσα κλειστά. Μετά όμως πάλι η φωνή.. <<<Δώστε μου τώρα τα χαρτιά..Ήρθα να κάνω έλεγχο.. δεν ξέρετε ποιος είμαι κυρία μου. Είμαι ο εκπρόσωπος του ελληνικού λαού, ο υπουργός υγείας.. >>

Η φωνή ακουγόταν κάπου απο τη γραμματεία του ορόφου. Τρομαγμένος και σε εξαθλιωμένη κατάσταση σηκώθηκα και σχεδόν παραπατώντας έφτασα στην έξοδο του δωματίου. Εκεί τον είδα. Όχι σε κάποια τηλεόραση, όχι σε κάποια εκπομπή, αλλά αυθύπαρκτο με σάρκα και οστά, να στέκεται διαγώνια απέναντί μου και να διαμαρτύρεται για κάτι στην προησταμένη. Η κακομοίρα προσπαθούσε να μιλήσει αλλά δεν την άφηνε. Κουνούσε με έπαρση το χέρι που φορούσε ένα φανταχτερό ρολόι και φώναζε στην νοσοκόμα. <<Αμέσως θέλω να μου δώσετε αυτό που σας ζητάω.. Αμέσως!!.>>>. Ένιωσα τον πυρετό μου να ανεβαίνει κατακόρυφα πάλι και άρχισα να χάνω τα πόδια μου απο τη γή… τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν μια φωνή να μου μιλάει μέσα απο μια τηλεόραση και να λέει… <<Τώρα με τα γεννόσημα φάρμακα καλύτερα να πας κατευθείαν στον τάφο.. Θα σου έρθει πιο φτηνά..Ο κύριος υπουργός, είναι στην πραγματικότητα νεκροθάφτης και όχι υπουργός υγείας…>> Έπειτα τον είδα πάλι να φωνάζει. <<Μαζέψτε τον άνθρωπο δεν τον βλέπετε;>> Για λίγο πίστεψα ότι τον είδα σε απόσταση αναπνοής να προσπαθεί να με συνεφέρει.

Τον άκουσα να μου λέει <<Θα ξυπνησεις επιτέλους; Θα ξυπνήσεις επιτέλους; Πρέπει να ρίξουμε την φαρμακευτική δαπάνη..>> όσο περισσότερο προσπαθούσε τόσο περισσότερο χανόμουν. Έπειτα ήρθε το σκοτάδι.. Τουλάχιστον εκεί δεν θα υπήρχε τηλεόραση και γι αυτό ήμουν βέβαιος ότι δεν θα υπάρχει και Άδωνις. Ήμουν βέβαιος όμως;

του Σταμάτη Χουλιάρα