Ο φαύλος κύκλος του αίματος

Μια χαρά και τρεις νεκροί. Κι άλλοι στα μαθηματικά του θανάτου. Περάστε κόσμε.
Δε θα γράψω αυτή τη φορά κάποια μακροσκελή ανάλυση. Περιττεύει.
Επαγγελματίες δολοφόνοι καθάρισαν 2 νεαρούς χρυσαυγίτες. Με τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής στη μπουζού. Με τη δίωξη της ΧΑ εν εξελίξει.
Τώρα έχει και η Χρυσή Αυγή τους δικούς της ήρωες, τους δικούς της αγωνιστές.
Αυτό δεν είναι κάποιο αστυνομικό μυθιστόρημα για να αποκαλύψει κάποιος συγγραφέας το ποιος το κανε.
Ας δούμε όμως το πλαίσιο:

Η θεωρία του πρωτογενούς πλεονάσματος να έχει καταρρεύσει, η τρόικα να κάνει τερτίπια με το αν θα έρθει η δε θα έρθει, βουλευτές της ΝΔ να πατάν τις κόκκινες γραμμές της  κομματικής πειθαρχίας για το φορολογικό, ο Πάγκαλος να κάνει πλάτες στις στριμωγμένες ΗΠΑ στριμώχνοντας την αδιέξοδη Ελλάδα για το σκάνδαλο του διχτύου των παγκοσμίων υποκλοπών και ο Καχριμάκης, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και αυτός, στον εισαγγελέα που χειρίζεται την υπόθεση των υποκλοπών και του σχεδίου Πυθία για την κατοχή διαβαθμισμένων εγγράφων της ΕΥΠ που σύμφωνα με μαρτυρία, του τα προμήθευε πρώην υπάλληλος της ΕΥΠ (εδώ), αποδεικνύοντας ένα από τα πολλά είδη εξάρτησης της, την πολιτική.

Τι να σου φέρω υπουργέ μου; Έναν καφέ, μια τυρόπιτα και ένα από εκείνα τα ωραία τα χαρτιά τα διαβαθμισμένα.

Έγραφα μερικές μόλις πριν μερικές εβδομάδες στο άρθρο μου για τη δολοφονία Φύσσα: «… Για την ακρίβεια ο Σαμαράς χρειάζεται κάτι παραπάνω από τη Χρυσή Αυγή. Χρειάζεται, μια μεγάλη προβοκάτσια.

Τη δική του 11 Σεπτέμβρη. Το αν είναι ικανή η μικρή του ακροδεξιά ομάδα να ενθαρρύνει ή να σχεδιάσει κάτι τέτοιο επιχειρησιακά αυτό δεν είμαστε σε θέση να το ξέρουμε…»

Η δολοφονία των δύο χρυσαυγιτών τους ήρθε κουτί. Ούτε να την είχαν σχεδιάσει: να σου τη ολοζώντανη και δολοφονική η θεωρία των δύο άκρων…

Δεν ξέρουμε αν αυτή είναι η Μεγάλη Προβοκάτσια και ποιος τη σχεδίασε. Όπως και να χει, μάλλον δεν αρκεί. Μάλλον χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο. Αλλά είναι μια καλοδεχούμενη πίστωση χρόνου, μια προσωρινή εκτόνωση των πιέσεων που απειλούν να οδηγήσουν στην κατάρρευση της πολιτικής της απόλυτης εξαθλίωσης της χώρας ή τουλάχιστον της πολιτικής της ηγεσίας.

Δεκαετίες πριν, όταν ο δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης από παρακρατικούς, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής αναρωτιόταν «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».

Παρότι η απάντηση ήταν και είναι προφανής, η ερώτηση παραμένει επίκαιρη σε σχέση με το ποιος εξακολουθεί να δίνει εντολές για προβοκάτσιες, τρομοκρατικές ενέργειες και πολιτικές δολοφονίες, μισό αιώνα σχεδόν μετά τη δημιουργία των παρακρατικών δικτύων Stay Behind σε Ελλάδα, Ιταλία και αλλού από τις ΗΠΑ για την «αποτροπή του κουμουνιστικού κινδύνου» (για περισσότερα στο θέμα διαβάστε τα σχετικά άρθρα του Κλεάνθη Γρίβα)

Μάλλον θα αργήσουμε να μάθουμε: αυτό που γνωρίζουμε όμως, είναι πως σε μια από τις πιο αδιέξοδες φάσεις του νεοελληνικού κράτους από ιδρύσεως του, αυτής της τελευταίας τριετίας, πάντα εμφανίζεται ο από μηχανής θεός.

Εμφανίστηκε καίγοντας την Marfin,  όταν το λαϊκό κίνημα στρίμωξε το πολιτικό σύστημα εξουσίας. Εμφανίζεται ξανά με τη μαφιόζικη εκτέλεση των δύο χρυσαυγιτών όταν η τελευταία και ύστατη εκδοχή της μεταπολιτευτικής πολιτικής αλητείας βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Εμείς δεν ξέρουμε ποιος κινεί αυτόν τον από μηχανής θεό. Δεν ξέρουμε ποιος οπλίζει το χέρι του. Ίσως να ξέρει ο Σαμαράς που μιλάει με το θεό. Ίσως και όχι. Ίσως να είναι καθαρή σύμπτωση. Ίσως να είναι πολύ βρώμικη σύμπτωση.

Δε θα σπεκουλάρουμε με το ποιοι έδωσαν την εντολή δολοφονίας των χρυσαυγιτών και ποια ήταν τα κίνητρα της εκτέλεσης αυτής.  

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι αυτή η δολοφονία έδωσε ανάσα στην κυβέρνηση. «Δικαίωσε» επίσης την ΧΑ στο μυαλό πολλών εθνικιστών και εξέθεσε κάποιους που προφασίζονται τον ανθρωπισμό για να προωθούν αριστερισμό.

Το χτύπημα έγινε σε μια περίοδο που διαμορφώνεται ευρεία συναίνεση ότι το πρόγραμμα στην Ελλάδα δε βγαίνει. Σε μια περίοδο όπου τα νομοσχέδια λογοκρισίας περί «εχροπάθειας» περνάνε διακριτικά. Σε μια περίοδο που βγαίνει φιρμάνι ότι όποιος παραβιάζει κυρώσεις της ΕΕ ή/και του ΟΗΕ θα τρώει φυλάκα.

Σε μια περίοδο πότε ακόμη μασκαρεμένου και άλλοτε απολύτως απροκάλυπτου ολοκληρωτισμού.

Κάθε προβοκάτσια είναι καλοδεχούμενη από τους εξουσιαστές. Το «νόμος, τάξη, υποταγή και εξαθλίωση» περνάει μέσα από το χάος και τρόμος.

Όταν στη Μανωλάδα υπήρξε sequel με μαχαιρώματα αλλοδαπών αγρεργατών από ομοεθνή τους «επιστάτη» έγραφα: «Αλήθεια; Χόρτασε η αρένα της κοινής γνώμης με το πρώτο μαζικό έγκλημα στη Μανωλάδα; Δεν τραβάει το δεύτερο γιατί ήταν λιγότερο εντυπωσιακό; Τι άλλο ανθρωποφάγο έγκλημα τραβάει η ψυχούλα σας να καταπιείτε αντί παυσιπόνου για να περάσετε πιο ανώδυνα τον καθημερινό ακρωτηριασμό σας;

Μην ανησυχείτε. Θα πάρετε τόσες αναισθητικές παστίλιες για τον πόνο των άλλων που ούτε που θα καταλάβετε την μέρα που θα έχετε ξυπνήσει εντελώς νεκροί μετά από κώμα δεκαετιών.» 

Θα έχουμε πολλά ακόμη sequels. Αίμα και βία. Και κατά παράδοξο τρόπο μια ισορροπία τρόμου. Οι μνημονιακοί θα μιλάν για τα δύο άκρα, οι εθνικιστές για τις μαριονέτες των σιωνιστών, οι αντιφασίστες για τους φασίστες, οι αριστεροί για τους προβοκάτορες.

Και οι προβακάτορες θα συνεχίζουν να δρουν- ανενόχλητοι. Οι σιωνιστές επίσης. Και οι φασίστες θα δρουν. Και οι αντιφασίστες. Και οι μνημονιακοί.

Και η ζωή θα επιδεινώνεται σε όλα της τα μεγέθη. Κάθε μέρα. Καθήκον όλων όσων δεν μετέχουν σε αυτή την κυβέρνηση είναι να ρίξουν αυτή την κυβέρνηση της μειοψηφίας και της μειοδοσίας.  

Και ας μην έχουμε πλέον καμία τύχη μετά από τόση εθνική καταστροφή.

Κλείνοντας, να στείλω τα συλλυπητήρια μου σε όλους όσους αγαπούσαν ή νοιάζονταν τους δύο νεαρούς, τον Μανώλη Καπελώνη και Γιώργο Φουντούλη, δύο ακόμη θύματα της ανθρωποφάγας εποχής του μνημονίου. Και ας μην ήταν κοινωνικοί αγωνιστές. Και ας ήταν το αντίθετο. Σίγουρα θα ήταν καλύτεροι από τον Pretendέρη που δήλωνε για την εκτέλεση σαν ταν κριτής-θεός και δικαστής μαζί «Ναι Όλγα έχεις δίκιο, ήταν νωρίς και ήταν γεμάτο κόσμο το μέρος. Μπορεί να σκοτωνόταν και ΄κανας άνθρωπος!»  Μπορεί να σκοτωνόταν και κανας άνθρωπος.

Δυστυχώς, όσο οι πραγματικοί ένοχοι έχουν την τύχη της χώρας ακόμη στα χέρια τους, θα συνεχίσουμε να θρηνούμε αδικοχαμένους νεκρούς σε τέτοιο βαθμό που θα γίνουμε παγερά αδιάφοροι απέναντι στο θάνατο των άλλων. Όχι πως κάποιοι από εμάς δεν είναι ήδη. Όχι πως κάποιοι από εμάς δεν έχουν κάνει την αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή επικερδές επάγγελμα.     

Του Πέτρου Αργυρίου  από agriazwa