Όπως έλεγε κι ο Τζιμάκος: Γ@μ@τ€ γιατί χανόμαστε!

Ερωτευμένοι, χωρισμένοι, μπακούρηδες, ανέραστοι... εν δράσει;;;

Ηπροσωπική ζωή του καθενός μας παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και της κοινωνικής μας δράσης.

Είναι, άλλωστε, δεδομένο πως η ψυχοσύνθεσή μας επηρεάζεται πάνω απ' όλα από τα όσα βιώνουμε στο σπίτι μας και πολύ λιγότερο απ' όσα συμβαίνουν εν γένει στην κοινωνία.

Ας δούμε, λοιπόν, ενδεικτικά διάφορες κατηγορίες προσωπικών καταστάσεων.

1) Ο ερωτευμένος, για παράδειγμα, αυτός που βιώνει σε χρόνο ενεστώτα το ερωτικό πάθος, είθισται να θεωρείται απέχων από τα τεκταινόμενα γύρω του.

Διότι, σου λέει, ότι "αφού έχει το ταίρι του να ασχολείται ολημερίς, δεν του μένει χρόνος και τόπος στο μυαλό του για οτιδήποτε άλλο."

Λάθος. Δεν ισχύει αυτό. Απλώς ο έρωτας γίνεται απόλυτη προτεραιότητά του και... κεντρίζει το ενδιαφέρον του. Ο έρωτας είναι παράγοντας δημιουργίας, εξάλλου, και διαμορφώνει δημιουργική προσωπικότητα.

Έτσι, επειδή ακριβώς ως ερωτευμένος βιώνει ένα συναρπαστικο παρόν με εντάσεις και πάθος αλλά και οραματίζεται ταυτόχρονα ένα ονειρικό μέλλον, γι' αυτό εκ φύσεως γίνεται πιο "επαναστάτης".

Ο ερωτευμένος δε φοβάται. Για να παραφράσω τον... φιλόσοφο Θρασύβουλα, "του έρωτος εισερχομένου εκ της πόρτας, ο φόβος εξέρχεται από το παράθυρο"!

Κι αν τελοπάντων θεωρούμε ως σοβαρότερο ανάχωμα στις επαναστάσεις τον φόβο, τότε ο ερωτευμένος έχοντας εξ ορισμού νικήσει το φόβο, είναι ο πλέον κατάλληλος γι' αυτές!

Επομένως, οι προσωπικές επαναστάσεις του έρωτα διαμορφώνουν το κατάλληλο έδαφος για τις γενικότερες επαναστάσεις και ανατροπές!

2) Από την άλλη μεριά, ο χωρισμένος έχει τελείως διαφορετική ψυχολογία.

Στα μάτια του χωρισμένου μοιάζουν όλα μάταια, όλα χωρίς αντίκρυσμα.

Το παρόν είναι μαύρο και το μέλλον δυσβάσταχτο.

Δεν ονειρεύεται για το μέλλον, διότι δε θέλει ούτε καν να σκέφτεται πως θα υπάρξει μέλλον με τις παρούσες συνθήκες.

Ονειρεύεται, αντί του μέλλοντος, μια επιστροφή στο παρελθόν της ευδαιμονίας.

Ο χωρισμένος λοιπόν είναι πλήρως ακατάλληλος για κοινωνική δράση, διότι είναι απαισιόδοξος, του φαίνονται όλα μάταια και το μόνο που θέλει είναι να τον αφήσουν στην ησυχία του.

Κι επειδή ακριβώς συνήθως έχει τάσεις απομονωτισμού, δε δύναται να εμπλακεί σε υποθέσεις που απαιτούν συλλογική δράση και σύμπνοια, σε καταστάσεις που απαιτούν όραμα για το μέλλον.

3) Υπάρχει βέβαια και ο μπακούρης.

Αυτός, έχοντας καιρό να δει χαρά, νιώθει θυμό για την κοινωνία.

Του φαίνονται όλα σάπια και θέλει να ανατραπούν τα πάντα.

Θεωρεί εαυτόν αδικημένο από την κοινωνία και πως άξιζε καλύτερη τύχη.

Θέλει να αλλάξουν όλα, ελπίζοντας πως υπό άλλες συνθήκες ίσως δει στον ήλιο μοίρα.

Αυτός είθισται να θεωρείται κατάλληλος για επαναστάσεις, για εξεγέρσεις κλπ, διότι είναι έτοιμος να πολεμήσει.

Ποιος είναι, άλλωστε, πιο έτοιμος να πολεμήσει (θα έλεγε κάποιος) από αυτόν που δεν έχει να χάσει τίποτα;

Λάθος. Αυτός που δεν έχει να χάσει τίποτα είναι ο πλέον ακατάλληλος για αγώνες!

Διότι, αφενός η αγωνιστικότητά του δεν οφείλεται στη βαθύτερη αξιακή του θέση για μια άλλη κοινωνία, αλλά στην εκδικητικότητά του απέναντι στο υπάρχον καθεστώς.

Και αφετέρου διότι μπορεί πολύ εύκολα να παρατήσει τον αγώνα, αν τύχει και του συμβεί κάτι καλό στην προσωπική του ζωή, αφού αυτό είναι και το κυριότερο κίνητρό του.

4) Επίσης, υπάρχει η κατηγορία του ανέραστου.

Αυτός είναι ξινός, στριφνός, δεν μπορεί να νιώσει χαρά με τίποτε.

Εκ πρώτης όψεως δείχνει να συμμερίζεται την αγωνία των υπολοίπων για αλλαγή των δομών.

Αλλά στην πραγματικότητα, η αντίθεσή του στο υπάρχον δε βασίζεται στην αξιακή του αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν, αλλά στην ενσωματωμένη του ξινίλα, εξαιτίας της οποίας όλα του ξινίζουν και του βρωμάνε.

Είναι πλήρως ακατάλληλος για αγώνες (αλλά και για οτιδήποτε άλλο), γιατί η ξινίλα του δεν περιορίζεται στο υπάρχον αλλά κολλάει και στο επερχόμενο.

Δεν μπορεί να συνεργαστεί, να συνεννοηθεί, να συμπάσχει, διότι γι' αυτόν η κόλαση είναι οι άλλοι. Όλοι οι άλλοι.

Επομένως, ο ανέραστος κρίνεται ως ο πλέον ακατάλληλος για οποιαδήποτε συμπόρευση για την ανατροπή.

5) Τέλος, υπάρχει η κατηγορία αυτού που βιώνει την χρόνια ευδαιμονία.

Σα να λέμε του "ερωτευμένου εν αποστρατεία".

Μιλώ για τον χρόνια παντρεμένο, όχι κάθε παντρεμένο, αυτόν όμως που του έχει φύγει το... βίαιο συναίσθημα του παθιασμένου έρωτα και βιώνει πλέον τη χρόνια ηρεμία και ευδαιμονία της οικογενειακής ζωής.

Αυτός είναι η πιο περίπλοκη περίπτωση, διότι ενυπάρχουν μέσα του πολλά στοιχεία από τις παραπάνω κατηγορίες.

Εκεί το στοίχημα είναι η ποιότητα της οικογενειακής ζωής, οι σχέσεις που διαμορφώνονται αναμεταξύ των μελών της κλπ.

Ένα ζητημα είναι η ηλικία των παιδιών του.

Όταν τα παιδιά είναι ακόμη σε σχολική ηλικία, τότε ο εν λόγω αισθάνεται την υποχρέωση να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων για να τους προσφέρει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να ζήσουν και να δημιουργήσουν. Θεωρεί εαυτόν υπεύθυνο να τα προστατεύσει.

Όταν όμως τα παιδιά ξεπεράσουν αυτό το στάδιο και βρεθούν πλέον σε ηλικία κατάλληλη για δική τους ανεξάρτητη δράση, τότε συνήθως ο εν λόγω επαφίεται στην αγωνιστικότητα των παιδιών του ("εγώ στην ηλικία σας..."), αν και φοβάται μήπως πάνε πουθενά και μπλέξουν και σπάσουν τα κεφάλια τους!

Επομένως ο άνθρωπος της συγκεκριμένης κατηγορίας είναι αίνιγμα, λαχείο για την κοινωνική δράση. Αυτό που λένε: "κι αν σου κάτσει;"

Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο είναι πως η κοινωνική δράση του καθενός μας βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την προσωπική του κατάσταση.

Και, αν πιστέψουμε τις έρευνες που λένε πως το 70% των Ελλήνωνείναι μόνοι και εκτός σταθερής ερωτικής σχέσης, ίσως μπορούμε να δούμε άλλη μια εκδοχή γιατί ως λαός στεκόμαστε απαθείς βλέποντας της καταστροφή μας.

Επομένως, όπως έλεγε κι ο Τζιμάκος: Γ@μ@τ€ γιατί χανόμαστε! 

Μαζεστίξ από τοίχο-τοίχο...