Προτεραιότητες

Την ημέρα της εθνικής επετείου και των παρελάσεων ασχοληθήκαμε με πάρα πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως τον ύμνο του ΕΑΜ στο Χαλάνδρι, τα κιγκλιδώματα στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων, και τις στρατιές αστυνομικών οι οποίοι φύλαγαν τους λεγόμενους «επισήμους» μακριά από τον κόσμο που –υποτίθεται ότι- εκπροσωπούν.

Ασχοληθήκαμε επίσης με τον Ανδρέα Λοβέρδο και την ΕΔΕ που διέταξε επειδή κανείς δεν τον ειδοποίησε ότι πρέπει να βρίσκεται στην δοξολογία στην εκκλησία του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη.

Αυτό στο οποίο λίγοι έδωσαν σημασία, ήταν μια έκθεση της Unicef για την παιδική φτώχεια, το «ζουμί» της οποίας είναι πως τα πιο φτωχά παιδιά ζουν στις πλουσιότερες χώρες.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την Unicef, από το 2008 ως το 2012 ο αριθμός των παιδιών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας αυξήθηκε στις 23 από τις 41 πλουσιότερες χώρες.

Στην έκθεση της, η Unicef λέει τα παρακάτω (όπως αυτά δημοσιεύτηκαν):

Στις χώρες της νότιας Ευρώπης (την Ισπανία, την Ελλάδα και την Ιταλία) όπως και στην Κροατία, στις χώρες της Βαλτικής και σε άλλες 3 χώρες που έχουν πληγεί από την ύφεση (την Ιρλανδία, την Ισλανδία και το Λουξεμβούργο) καταγράφηκε η μεγαλύτερη αύξηση των ποσοστών παιδικής φτώχειας την εν λόγω περίοδο.

Συνολικά ο αριθμός των παιδιών που ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης υπερέβη κατά 2,6 εκατομμύρια τον αριθμό των παιδιών που κατάφεραν να εξέλθουν από τις συνθήκες φτώχειας από το 2008 (6,6 εκατομμύρια έναντι 4 εκατομμυρίων) επισημαίνει η Unicef.

Περίπου 76,5 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε συνθήκες φτώχειας στις 41 πιο ευημερούσες χώρες.

Από την κρίση έχουν πληγεί ιδιαίτερα οι νέοι. Η Unicef υπογραμμίζει ότι το ποσοστό των νέων ηλικίας 15- 24 ετών που βρίσκονται εκτός εκπαίδευσης, κατάρτισης ή απασχόλησης έχει αυξηθεί κατά περίπου 30% στην Κροατία, την Κύπρο, την Ελλάδα, την Ιταλία και τη Ρουμανία.

Η είδηση ότι η παιδική φτώχεια έχει πάψει εδώ και χρόνια να αποτελεί καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ενός καλογυρισμένου ντοκιμαντέρ στην υποσαχάρια Αφρική και τη νοτιοανατολική Ασία, κυκλοφόρησε -για μια ακόμη φορά- στις 28 Οκτωβρίου. Την ημέρα του ύμνου του ΕΑΜ στο “επανα-αστικό Χαλάνδρι”.

Κι αν περίμενε κάποιος ότι υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα τα Μέσα Ενημέρωσης να δώσουν μεγαλύτερη σημασία στο γεγονός ότι τα παιδιά μας ζουν χωρίς να έχουν καν πρόσβαση στην απαραίτητη τροφή, ίσως να μην ήθελε να περιμένει ότι ο δημόσιος ψηφιακός διάλογος θα ήταν κι αυτός εναρμονισμένος στα τηλεοπτικά τρικ τηλεθέασης γύρω από την εντολή του δημάρχου Νίκου Ρούσσου στην μπάντα του Χαλανδρίου.

Κι όμως. Τα ιντερνετικά παιχνίδια όσων βουλευτών της ΝΔ αναπολούν με πάθος την επταετία έπιασαν τόπο και ο κόσμος εξακολουθεί μέρες μετά την «εθνική εορτή» να ασχολείται με το κατά πόσο πρέπει να ακούμε τον ύμνο του ΕΑΜ ή τα Καγκέλια σε μια παρέλαση.

Μία μέρα πριν την παρέλαση, η Unicef έδινε μια γεύση για την κατάσταση στην οποία ζουν τα παιδιά στην Πορτογαλία: Ένα στα τέσσερα ζει σε σπίτι το οποίο δεν έχει τα απαραίτητα εφόδια για μια «φυσιολογική ζωή»: τρόφιμα, λευκές συσκευές, τηλέφωνο.

Τα ίδια ισχύουν –φυσικά- και για την Ελλάδα. Την ημέρα της παρέλασης, η Unicef έδωσε στην Ελλάδα το «πρωτάθλημα» αύξησης της παιδικής φτώχειας, με ποσοστό 40,5% (2008-2012).

Αντιγράφω:

Το ποσοστό των νοικοκυριών, λόγου χάριν, το οποίο δεν μπορεί να παράσχει στα παιδιά ένα γεύμα με κόκκινο κρέας, κοτόπουλο, ψάρι ή κάποιο φυτικό ισοδύναμο κάθε δεύτερη μέρα έχει διπλασιαστεί σε τέσσερις χώρες της Ευρώπης: Ελλάδα (18%), Ιταλία (16%), Εσθονία (έως 10%) και Ισλανδία (6%).

Διαβάζοντας εκθέσεις σαν αυτές είναι δύσκολο να επισημάνεις ότι πέρα από την έλλειψη βασικών αγαθών διαβίωσης, η ψυχολογική επίδραση της κρίσης (στρες κλπ) αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου ακριβώς νομίσματος: Μιας κοινωνίας εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν ζωές χωρίς νόημα στο όνομα της λιτότητας, της δημοσιονομικής προσαρμογής και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Μια κατάσταση την οποία ακόμη και αριστερά κόμματα (ΚΚΕ) αρνούνται να χαρακτηρίσουν «ανθρωπιστική κρίση».

Κι όμως. Εμείς ασχολούμαστε με τον ύμνο του ΕΑΜ και το κατά πόσο η άποψη ενός δηλωμένου χουντικού θα πρέπει να μας κάνει να γράφουμε χιλιάδες λέξεις για να του απαντήσουμε με τρόπο βαθυστόχαστο και ψαγμένο, με επιχειρήματα και ιστορικές αναδρομές.

Κοιτάζοντας όλα αυτά, και υπό την «υποχρέωση» να πεις κάτι, σταμάτα να στίβεις το μυαλό σου και βάλε επιτέλους κάποιες προτεραιότητες.

Κι ένα «άντε γ@μήσ⓪υ ρε φασίστα, τα παιδιά μου πεινάνε», αρκεί.

Το διαβάσαμε στο polyfimoss