Ας κάψουμε βιβλία

Βιβλίο για τα έργα και τις ημέρες της 17 Νοέμβρη έβγαλε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, κα κατάφερε ήδη στις πρώτες ημέρες της κυκλοφορίας του να πετύχει τεράστια διαφήμιση χάρη στους κατά τόπους “αντιτρομοκράτες” που για ακόμα μία φορά ανακάλυψαν τα βρώμικα σχέδια της αξιωματικής αντιπολίτευσης που υποστηρίζει την τρομοκρατία. Βέβαια την ίδια περίοδο η κυβέρνηση διαπραγματεύεται την κατάργηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου και το λουκέτο ουσιαστικά όλων των μικρών βιβλιοπωλείων, αλλά η συζήτηση αυτή ουδόλως ανησύχησε το δημοκρατικό αίσθημα των διαμαρτυρομένων.

Αν δεν μπορείς να κόψεις το κάπνισμα, κόψε το τσιγάρο λένε σε ένα μοναστήρι του Θιβέτ. Κι οι Έλληνες υπουργοί, ως άλλοι  μοναχοί ταγμένοι στον φιλελευθερισμό και τις επιταγές των δανειστών, στοχεύουν το βιβλίο, για να πετύχουν το διάβασμα. Την έρευνα. Την διάδοση των ιδεών και την ισότιμη πρόσβαση στη γνώση και την πληροφορία.

Οι αγοραίες πένες της ελεύθερης αγοράς χτυπιούνται εδώ και καιρό για την κατάργηση της ενιαίας τιμής του βιβλίου, θέλοντας αφελώς να πείσουν πως πιστεύουν πως αυτό θα διευκολύνει την αγορά του βιβλίου.

Αδιαφορούν για το ποιο θα είναι το βιβλίο όταν οι τιμές ορίζονται κατά το δοκούν. Όπως επίσης αδιαφορούν για το τι θα γίνουν τα μικρά, γραφικά, εξειδικευμένα, έως και ¨αντιεμπορικά” βιβλιοπωλεία που μανιωδώς επιμένουν να στέκονται στο ύψος τους και να προσφέρουν στο αναγνωστικό κοινό αληθινό πλουραλισμό συγγραμμάτων και βιβλίων.

Τι κι αν 21 στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ και της πολιτισμένης Ευρώπης, που δήθεν δικαιωματικά όχι μόνο ανήκουμε αλλά μας ανήκει κιόλας, εφαρμόζουν το σύστημα της ενιαίας τιμής; Εμείς εδώ θα πρέπει λέει, να απελευθερώσουμε τις τιμές για να πέσουνε. Και τι έγινε που τα βιβλιοψιλικατζίδικα, όπως χαρακτήρισε τα συνοικιακά βιβλιοπωλεία αναρωτώμενη μια αηδιασμένη από τις συντεχνίες πένα, θα αντικατασταθούν από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία; Τα σκονισμένα κι αραχνιασμένα ράφια τους θα αντικατασταθούν από αυτά του σούπερ μάρκετ, όπου πλέον τα βιβλία που θα μπορούν να παράγουν πρωτογενές πλεόνασμα θα έχουν το δικαίωμα να πωλούνται, πλάι στις σερβιέτες και τα αλλαντικά. Δεν πρέπει να μας ανησυχεί τίποτα.

Ούτε που αυτό σημαίνει de facto συγκέντρωση του μεγαλύτερου ελέγχου σε λίγους μεγάλους εκδοτικούς οίκους στις εκδόσεις, την ποιότητα και το περιεχόμενο των εκδιδόμενων βιβλίων. Ούτε που αυτό μεταβιβάζει και με όρους αγοράς την λογοτεχνία, την επιστημονική γνώση και τη φιλοσοφία σε ωμό εμπόρευμα. Ούτε που όπου έχει καταργηθεί η ενιαία τιμή του βιβλίου ο εκδοτικός χώρος ξετινάχτηκε και ήδη κάνουν σκέψεις για επαναφορά του μέτρου. Ούτε που, σε τελική ανάλυση, μόνο πολιτιστική ανάκαμψη δε συνιστά ένα τέτοιο μέτρο από την κρίση πολιτισμού και παιδείας στην οποία κατά κοινή ομολογία έχουμε εγκλωβιστεί.

Προς το παρόν πάντως, ο Κωστής Χατζηδάκης και η τρόικα επιτρέπουν την διατήρηση της ενιαίας τιμής μόνο στα λογοτεχνικά βιβλία, απελευθερώνοντας την τιμή για όλα τα υπόλοιπα.

Προς το παρόν, η κυβέρνηση Σαμαρά “σώζει” όλα τα βιβλία (επιστημονικά, παιδικά, φιλοσοφικά) εκτός από τα λογοτεχνικά. Σε μία επόμενη διαπραγμάτευση για κάποια δόση ή σε μια νέα δέσμη μέτρων θα “εξασφαλίσει” και τα λογοτεχνικά. Οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να περιορίσουν τις νέες εκδόσεις, μέχρι να τις ελέγξουν απόλυτα. Μετά, μπορούν να αρχίσουν να ψάχνουν στα σπίτια για τις παλαιότερες, αυτές με τις οποίες δεν συμφωνούν. Ποτέ δεν είναι αργά για ένα κυνήγι μαγισσών. Ούτε καν στον 21ο αιώνα.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτικός κρατούμενος. Μάλιστα, υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων που, είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί με τις απόψεις του, τον αντιμετωπίζει ως τέτοιο. Και ως τέτοιος είχε το δικαίωμα να εμφανιστεί στο δικαστήριο κατά την υπεράσπισή του. Ως πολιτικός κρατούμενος λοιπόν θα πρέπει να έχει κάθε δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του. Οι δολοφονίες και οι θάνατοι που ακολούθησαν την 17 Νοέμβρη δεν ήταν εμπόδιο στην περίπτωση της αυτοβιογραφίας του serial killer Ντόναλντ Γκάσκινς ή στην περίπτωση του “Mein Kampf” του Χίτλερ, ενώ βιβλία γράφουν χωρίς ενοχές όλοι οι μεγάλοι μακελάριδες του σύγχρονου, πολιτισμένου κόσμου. Από τον Παπαδόπουλο μέχρι τον Τόνυ Μπλερ.

Οι ιδέες είναι και πρέπει να μένουν ελεύθερες. Όπως και οι προσωπικές ιστορίες, όποιες κι αν είναι αυτές. Σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να ανοίξουμε μία συζήτηση από την οποία δεν θα βγει ζωντανός ούτε ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, ούτε ο Κάρλος το Τσακάλι, ούτε καν ο Αλ Καπόνε.

Είναι τελικά κολάσιμη η πράξη, ή μήπως πλέον είναι και οι ιδέες;

Από Ρεμπελίσκος