Υποψήφιοι και ..... υποψήφιοι

Προχωρώντας στην εκλογική μάχη του Μαΐου 2014 και παρατηρώντας το εκλογικό γίγνεσθαι σε όλους τους Δήμους της Ελλάδας, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι υπάρχουν διαφόρων ειδών υποψήφιοι: αυτοί που πραγματικά νοιάζονται για τον τόπο τους, αυτοί που επιθυμούν κοινωνική φήμη, αυτοί που τους νοιάζει η πολιτική καριέρα κ.α. 

Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν υποψήφιοι, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο, θέλουν να λύσουν το βιοποριστικό τους ζήτημα με τυχόν εκλογή τους και με ανάληψη θέσης ευθύνης, για να πέφτει κάθε μήνα «το παραδάκι». Η συγκεκριμένη συνομοταξία υποψηφίων, αν είναι αποτελεσματικοί στο έργο που αναλαμβάνουν, έχει καλώς. Αν δεν είναι όμως, αναγάγουν το «κηφηνισμό» σε επιστήμη και ο μήνας έχει εννιά και τα προβλήματα του Δήμου μεγαλώνουν….. 

Από την άλλη, δεν είναι δίκαιο και λογικό οι εργατικοί κι αποτελεσματικοί άνθρωποι να μην αμείβονται, γιατί αλλιώς η τοπική πολιτική σκηνή θα ήταν μόνο για όσους έχουν χρήματα, οπότε σε μικρό χρονικό διάστημα θα δημιουργούνταν ένα μικρό και κλειστό κλαμπ . 

Επίσης, προκαλεί γέλιο και θυμηδία η μονίμως υπερφιλόδοξη κατάρτιση του προϋπολογισμού ενός Δήμου και η ατέρμονη παράθεση έργων μικρών και μεγάλων που δεν υλοποιούνται σχεδόν ποτέ, ή υλοποιούνται σε πολύ μικρό ποσοστό, οπότε υπάρχει αποστασιοποίηση των πολιτών από τα δημοτικά πεπραγμένα και ο χαρακτηρισμός ότι «όλοι είναι για την καρέκλα και δε νοιάζονται για την υλοποίηση δράσεων κι έργων». 

Άρα, θα πρέπει να υπάρξει ένας τρόπος σταδιακού ελέγχου των πεπραγμένων των διοικούντων, ένα μικρό Παρατηρητήριο και να υπάρχει σύνδεση της αμοιβής τους με το αποτέλεσμά τους. Θα μπορούσε –αν υπήρχε φυσικά η πολιτική βούληση από όλους τους συνδυασμούς- να καταρτιστεί προεκλογικά και να τηρηθεί μετεκλογικά ένας βαθμονομημένος πίνακας αξιολόγησης της παραγωγικότητας του κάθε αιρετού που έχει θέση ευθύνης, ώστε να συνδεθεί ο μισθός του με την αποτελεσματικότητα στη θέση που κατέχει, σύμφωνα με τους ετήσιους ή και μηνιαίους στόχους που έχουν τεθεί. Θα μπορούσε ο μισθός όλων να κατατίθεται κάθε μήνα στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και ν΄ απελευθερώνεται στον καθένα σε διμηνιαία π.χ. βάση, σύμφωνα με την επίτευξη των στόχων του τομέα ευθύνης, οι οποίοι στόχοι είναι ποσοτικοί και μετρήσιμοι, άρα αντικειμενικοί. Το υπόλοιπο των χρημάτων που μένει από όσους δεν επιτυγχάνουν τους στόχους, να μοιράζεται στους 2-3 πιο αποτελεσματικούς, ώστε να υπάρχει κίνητρο επιτυχίας το επόμενο διάστημα για όλους. 

Γνωρίζω πολύ καλά ότι η εν λόγω πρόταση θα αντιμετωπιστεί από πολλούς όχι μόνο με δυσπιστία, αλλά ίσως και με ειρωνεία. 

Ο δημόσιος τομέας, -νομίζω ότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι μας σ’ αυτό- θα πρέπει ν’ αναγνώσει τα σημεία εκείνα του ιδιωτικού τομέα των οποίων τον τρόπο υλοποίησης θα μπορούσε ν’ αντιγράψει, ώστε να γίνει περισσότερο αποτελεσματικός και χρήσιμος. Είναι γνωστό ότι σε αρκετές επιχειρήσεις επιβραβεύεται η αποτελεσματικότητα. Κάτι αντίστοιχο θα πρέπει να γίνεται και στο δημόσιο τομέα κι εκτιμώ ότι η πρόταση είναι πολύ εύκολα υλοποιήσιμη, δίχως νομοθετικά ή άλλα εμπόδια. Εκτός κι αν θέλουμε δημαρχίσκους και υπαλληλίσκους που κυνηγούν τη θεσούλα τους για το μισθό…