Η θυσία του Παύλου και η αλήθεια του Αλέξη

Την πρώτη φορά που σήκωσα κάμερα απέναντι από τη «Χρυσή Αυγή» ήταν τον Μάιο του 2009. Η Ελλάδα δεν είχε πάρει ακόμη τον κατήφορο -ή, μάλλον, τον είχε πάρει αλλά δεν το είχε καταλάβει- και, βέβαια, η «Χρυσή Αυγή»  δεν υπήρχε ούτε στα «δελτία» ούτε στα πρωτοσέλιδα. Οι εφημερίδες αντιθέτως, πρόβαλαν τον πόλεμο που είχε κηρύξει τότε ο Μπερλουσκόνι στους μετανάστες: «Από εδώ και στο εξής όποιος Ιταλός νοικιάσει σπίτι ή φιλοξενήσει λαθρομετανάστη θα πάει φυλακή μέχρι 3 χρόνια». Κάποιοι Έλληνες σχολιαστές ζήλευαν και δεν το έκρυβαν. Σας είπα: 2009. Τότε που ήταν ακόμα της μόδας να κυνηγάς μετανάστες. Ήταν λοιπόν βραδάκι Σαββάτου αλλά η Ομόνοια δεν έβρισκε ησυχία. Ρόπαλα – κοντάρια σημαίας δήθεν, μαύρα κράνη, σιδερένιες ασπίδες και εκείνος ο απαίσιος σταυρός. «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή». Τα πλάνα αυτά που είχαμε τραβήξει με τον Φάνη και τον Βασίλη παίζουν ακόμα στις ειδήσεις – τότε όμως δεν έπαιξαν πουθενά πέραν της εκπομπής, μόνο κάτι Γάλλοι δημοσιογράφοι μας τα ζήτησαν και μετά εντάχθηκαν και στο ντοκιμαντέρ Little Land που παίχτηκε πέρυσι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Πάμε όμως στην ιστορία. 90 βήματα από την Ομόνοια το παλιό Εφετείο, στην οδό Σωκράτους, είχε καταληφθεί από βορειοαφρικανούς μετανάστες και οι Χρυσαυγίτες θα επιχειρούσαν να το εκκενώσουν. Οι «Πρωταγωνιστές» είχαν περάσει τότε δυο 24ωρα στους οκτώ ορόφους του «Αμπάσαντορ». Ποντίκια, σάπια στρώματα αλλά και κάποιοι που προσπαθούσαν να ζήσουν. Τηγάνιζαν ρύζι, λουζόντουσαν μέσα σε κουβάδες, προσεύχονταν. Στην Αγίου Κωνσταντίνου τα ρόπαλα χτυπούσαν τις ασπίδες και οι αρβύλες την άσφαλτο. Ήταν μια τρέλα αλλά ο επικεφαλής αστυνομικός, άφησε τελικά (!) τα στίφη των αγανακτισμένων Χρυσαυγιτών να μπουν στη Σωκράτους. Για μισή ώρα γίναμε Βηρυτός, αλλά τι σας λέω; μπορείτε να τα δείτε.

Ποιος νοιαζόταν όμως τότε για όλα αυτά; Την εκπομπή την είδαν οι νέοι, οι μεγάλοι όμως τηλεθεατές άλλαξαν κανάλι. Μια παλιά κοινωνία που δεν ήθελε να ξέρει. Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να παίζουμε την κολοκυθιά. Η ομάδα Δέλτα είναι με τη «Χρυσή Αυγή» ή η ομάδα Δίας; Και οι Ζητάδες με ποιον είναι; Το «100»; Τα ΕΚΑΜ είναι αυτοί με τα πράσινα ή οι άλλοι με τα μπλε; Ο Κασιδιάρης, όταν έλεγε στον αξιωματικό με το σκυμμένο κεφάλι ότι «κάθεστε και την παίζετε», τι ακριβώς εννοούσε; Οι νεοναζιστικές ιδέες έλκουν τους «μπάτσους» ή οι «μπάτσοι» βρίσκουν καταφύγιο στο ναζιστικό παρακράτος (δεν είναι το ίδιο – σκεφτείτε το). Και, τέλος πάντων, πόσο σάπιο είναι αυτό το βασίλειο της Δανιμαρκίας; Γιατί έπρεπε να πάνε μαζεμένες 32 υποθέσεις στον Άρειο Πάγο; Γιατί ο Δένδιας δεν τις έστειλε όταν ήταν 10, 20, 30; 31; Και πόσες από αυτές τις υποθέσεις μπήκαν στο αρχείο από εισαγγελείς που είπαν «πού να μπλέκω τώρα»;

Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, αλλά το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου σήμανε ίσως η τελευταία μας ευκαιρία. Η Χρυσή Αυγή βάφτηκε με αίμα. Η κοινωνία έχει έναν ήρωα. Ο νεοναζισμός όμως δεν νικήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους, αυτομαχαιρώθηκε. Η λεβεντιά δηλαδή του Παύλου που δεν το έσκασε σαν λαγός, την έβαλε στη γωνία και όχι οι κοκορομαχίες στη Βουλή και τα φαφλατάδικα δελτία Τύπου των κομμάτων. Θα πρέπει λοιπόν επειγόντως, Αριστεροί, Δεξιοί και Πασόκοι, να πάψουν να κομπορρημονούν. Το παλιό πολιτικό σύστημα δεν απέκτησε ξαφνικά αξία επειδή οι πολέμιοί του νεοναζιστές σκότωσαν σε κοινή θέα. Αν συνεχίσουνε τις θεατρινίστικες υπερβολές, τα αντιρατσιστικά, κούφια μανιφέστα - μάλλον θα υπάρξουν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που όλοι προσδοκούν. «Η Χρυσή Αυγή πληγώθηκε και εμείς πρέπει να της δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα» ακούς κάθε μέρα στα «παράθυρα» από ντούρους δημοκράτες με την ομήγυρη να πλειοδοτεί: «να εκπέσουν του βουλευτικού αξιώματος», «να τους πάρουμε τα γραφεία», «να τους απαγορεύσουμε να κατέβουν στις ευρωεκλογές». Αυτή η τελευταία ιδέα ήρθε από το εξωτερικό (από εκεί που έρχονται όλες οι καλές ιδέες για την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια).

Τα πράγματα όμως είναι πιο απλά και τα συνόψισε ο Τσίπρας με μια φράση: «Δεν θέλουμε τη Χρυσή Αυγή εκτός νόμου αλλά ενώπιον του νόμου». Υπάρχουν, λοιπόν, δικαστές; Έχουν απομείνει αξιωματικοί; Οι πολιτικοί ας παραμερίσουν, ας εγκαταλείψουν τα στασίδια στην τηλεόραση και ας ψάξουν στα πίσω στενά αλλά πλέον και στις λεωφόρους. Οι λόγοι που γιγαντώθηκε η «Χρυσή Αυγή» είναι ακόμη εκεί.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών